Lokaal vetverbranden met pindakaas

Als je aan een fitness professional vraagt of je specifiek het vet bij bijv. je buik zou kunnen wegwerken, dan krijg je ongetwijfeld een (teleurstellende) ‘nee’ te horen. Zogehete ‘spotreductie’ is een mythe. Maar is dat wel zo? In 1983 kwam een publicatie uit van Guy (nee niet Guy Droog) en Maibach met de titel ‘Drug delivery to local subcutaneous structures following topical administration’ [1]. Zij toonden aan dat het mogelijk was om via de huid bepaalde stoffen in het subcutane weefsel te krijgen, zonder dat het (significant) in de bloedbaan terechtkomt. Dit was voor die tijd een game changer. Dit opent namelijk de weg voor middelen die de lipolyse (het losmaken van vetten uit het vetweefsel) specifiek in het aangedane subcutane weefsel kunnen stimuleren en zo leiden tot vetreductie op de plaats waar je het smeert. Oftewel: smeren op je buik = afvallen op je buik. Wat verder ook naar voren kwam in het betoog was dat het met name om moleculen ging met amfifiele eigenschappen, d.w.z. zowel hydrofiele als lipofiele eigenschappen. Later kwam er een transportsysteem gebaseerd op deze bevindingen, bedacht door Marcel Nimni. Dit systeem is ook wel bekend als het ’trans-phase delivery system’ (TPDS). Het was gebaseerd op de eigenschappen van benzylalcohol, dat amfifiele micelles (deeltjes) kan vormen, en zo als transportmechanisme voor andere substanties kan fungeren. In 1998 werd dit concept getoetst met een NSAID (indometacine) in ratten, en met succes [2]. Naast benzylalcohol werd er ook isopropanol en aceton gebruikt. De aceton en isopropanol zorgden ervoor dat de huid beter doordringbaar was, zodat de deeltjes gevormd door benzylalcohol makkelijker op hun bestemming kunnen komen en daar blijven, en zo een zo klein mogelijk deel in de circulatie terechtkomt.

Verscheidene pogingen zijn ook ondernomen om middelen die de lipolyse stimuleren lokaal te laten werken, maar tevergeefs. Of de oplossingen waren ontzettend kosteninefficient, geplaagd door wetgeving (voor ‘zalven’ ed. geldt een geheel andere wetgeving dan voedingssupplementen), of werkten simpelweg niet. Maar wat blijkt nu? Het ideale middel voor deze oplossing bestaat al even en is in vrijwel iedere supermarkt te krijgen. Eigenlijk hoort niemand meer sinds 1893 een te dikke buik te hebben, in dat jaar werd namelijk smeerbare pindakaas uitgevonden. Het wil namelijk dat zich in pindakaas van nature amfifiele micellen bevinden, met daarin vetzuren die de lipolyse kunnen stimuleren [3]. Het zorgt voor activering van hormone-sensitive lipase (HSL) in vetcellen, waardoor de vetzuren worden vrijgemaakt [4]. Het mechanisme hiervoor is onbekend, maar men vermoedt dat het komt door vorming van cyclisch AMP (cAMP). Ook activeren de vetzuren in pindakaas proteïne kinase A (PKA), waardoor adipogene (‘vetbevorderende’) factoren worden geremd. Ook beïnvloedt pindakaas de genexpressie door binding aan kernreceptoren die behoren tot de peroxisome proliferator-activated receptor (PPAR)-familie [5]. Normaal gesproken bevorderen vetzuren de opslag van vet als triacylglycerol in het vetweefsel door activering van PPARɣ, maar wederom is pindakaas hier weer een vreemde eend in de bijt. De vetzuren binden wel aan deze receptor, maar activeren deze vervolgens niet. Hierdoor blokkeren zij de receptor voor binding aan andere vetzuren die deze normaal wel activeren. Dit betekent concreet dat de vetcellen volledig stoppen met het opslaan van nieuw vet. Samengevat houdt dat dus in dat pindakaas aangebracht op de huid in staat in om lokaal te werken op de plek van toediening. Vervolgens zorgt het voor het vrijmaken van vetzuren op deze plek, en remt het -vrijwel volledig- de opslag van vet op deze locatie. Het resultaat is een herschikking van het vet op je lichaam waar je zelf dus invloed op kunt uitoefenen.

De praktijk

Deze kennis is niet nieuw. Maar een wetenschappelijke onderbouwing ontbrak. Op bodybuilding.nl wordt het smeren van pindakaas op de buik, een probleemzone bij velen, al langer aangeraden. Enkele voorbeelden: http://forum.bodybuilding.nl/topics/sixpack.369065/#post-8589830, http://forum.bodybuilding.nl/topics/anabolenkuur.393664/#post-9385986, http://forum.bodybuilding.nl/topics/beste-fatburner.394114/#post-9399124. Hieronder een voorbeeld met hoe het vaak wordt toegepast. Door het in te wikkelen met folie blijft de kleding ongemoeid en kun je het bijv. prima naar je werk dragen. De ervaring leert dat je collega’s het niet zullen merken, tenzij je werkzaam bent als badmeester of naaktmodel.

Persoonlijk raad ik het ook aan om te doen zoals de persoon op bovenstaande afbeelding het doet. Zorg voor een ferme laag pindakaas, wees niet verlegen. Een laag van tenminste een halve centimeter is aan te raden, en laat het zo’n 12 uur zitten. Langer is ook goed, dat geeft een beter resultaat. Binnen enkele dagen zou je al verschil moeten zien. Succes gegarandeerd.

Wil je meer weten over dingen die wél echt werken? Bekijk dan mijn boek over voedingssupplementen.

Referenties

1. Guy, Richard H., and Howard I. Maibach. “Drug delivery to local subcutaneous structures following topical administration.” Journal of pharmaceutical sciences 72.12 (1983): 1375-1380.
2. Mikulak, Stephen A., C. Thomas Vangsness, and Marcel E. Nimni. “Transdermal delivery and accumulation of indomethacin in subcutaneous tissues in rats.” Journal of pharmacy and pharmacology 50.2 (1998): 153-158.
3. Hoogenband Van Den, Pieter. “Fatty acids in peanut butter stimulate lipolysis in man.” Journal of Peanut Butter and Jelly 10.1 (2015): 1337-1344.
4. Clifford, Gary M., et al. “Translocation of hormone-sensitive lipase and perilipin upon lipolytic stimulation of rat adipocytes.” Journal of Biological Chemistry 275.7 (2000): 5011-5015.
5. Kindapaas Kees. “Novel mechanisms of fatty acids extracted from peanut butter: is PPAR involved?” Journal of Peanut Butter and Jelly 11.1 (2016): 114-802.